ΕΝΟΤΗΤΑ: Έθιμα και παραδόσεις

Τα χοιροσφαγια

Την ενότητα των εθίμων εγκαινιάζει το έθιμο των χοιροσφαγίων. Την παραμονή των Χριστουγέννων κάθε οικογένεια του χωριού αναβιώνει μέχρι και τις μέρες μας το έθιμο της σφαγής του χοίρου.  Από την αρχαιότητα κιόλας, οι Ρωμαίοι στην εορτή των Βρουμαλίων θυσίαζαν χοίρους στο Κρόνο και τη Δήμητρα. Το ενδιαφέρον είναι ότι γινόταν στο τέλος του έτους, όπως ακριβώς και στο έθιμο του χωριού μας.    

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:

Οι χωριανοί συγκεντρώνονταν σε ένα σπίτι από νωρίς το πρωί και άρχιζαν τις προετοιμασίες. Ήδη από το καλοκαίρι κιόλας, έτρεφαν χοίρους για το σκοπό αυτό. Όταν η όλη διαδικασία τελείωνε, κρέμαγαν τους χοίρους στην αποθήκη του σπιτιού και τους άφηναν εκεί μέχρι την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων. Στη συνέχεια, όλοι μαζί έτρωγαν με βασικό γεύμα την παραδοσιακή φασολάδα και τα άλλα νηστίσιμα φαγητά. Την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, όπως προανέφερα, άρχιζαν τη διαδικασία του τεμαχισμού του χοιρινού. Στη συνέχεια άναβαν τις ψησταριές και ξεκινούσαν το φαγοπότι και το γλέντι, που κρατούσε μέχρι αργά το βράδυ.

Στην ιστοσελίδα του χωριού στο διαδίκτυο αναφέρεται εκτός άλλων: "Το χοιρινό κρέας αποτελούσε το κύριο γεύμα του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, όπως άλλωστε εξακολουθεί και σήμερα. Με αυτό έφτιαχναν, με παραδοσιακό τρόπο, λουκάνικα τα οποία κρεμούσαν, περιμένοντας να στεγνώσουν, στην καπνοδόχο του «μαγεριού» ή σε κάποιο άλλο ειδικό μέρος, ενώ το λίπος του χοίρου το αποθήκευαν σε πήλινα κιούπια και το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική. Eπίσης έφτιαχναν γλινερό (βραστό χοιρινό κρέας σε κομμάτια διατηρημένο σε γλίνα μέσα σε κιούπι)."

Είναι λογικό η εκτροφή χοίρου να εξασφαλίζει στην οικογένεια κρέας και λίπος για ολόκληρη τη χρονιά. Ίσως υποσυνείδητα, λοιπόν, να εξηγείται και η χρονική επιλογή των χοιροσφαγίων, που γίνεται στο τέλος του παλιού και στην αρχή του νέου έτους. Δεν ήταν δε καθόλου δύσκολο να διατηρούν από ένα χοίρο σε κάθε σπίτι, καθώς ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Οι κάτοικοι του χωριού, επιθυμώντας να διαφυλάξουν τα πατροπαράδοτα έθιμα που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό του χωριού μας, ξαναζωντανεύουν κάθε χρόνο με τελετουργικό τρόπο το πατρογονικό έθιμο της σφαγής του χοίρου. Ας ελπίσουμε ως έθιμο να αναβιώνει και στα επόμενα χρόνια.