Ενότητα: Έθιμα

Ο Κλειδωνας

Ένα από τα έθιμα που συνεχίζουν να πραγματοποιούνται στις μέρες μας είναι του Κλείδωνα την ημέρα του Αη Γιαννιού. Η πρώτη αναφορά για το έθιμο αυτό γίνεται στον Όμηρο για μαντικούς σκοπούς. Τη περίοδο του Βυζαντίου δε, χρησιμοποιούνταν για τη πρόσκληση δαιμόνων και κακών. 

Το έθιμο του Κλείδωνα, στις μέρες μας έχει αποκομίσει τη μαντική του ιδιότητα και την ερωτική διάσταση από τα παλαιότερα χρόνια, όπως προανέφερα.

Από τα παλιά τα χρόνια γιόρταζαν στις Τρίποδες του Άη Γιάννη τις φωτιές, συγκεντρώνοντας  στις αυλές διάφορα ξύλα, όπως αθανατοκουτσούρες, αρδίκοι, πανέρια άχρηστα, ακόμα και τους Μάηδες τους οποίους τους φύλαγαν για τη δημιουργία της φωτιάς. Το απόγευμα της παραμονής του Άη Γιάννη, στις 23 Ιουνίου, ο καθένας από κάθε γειτονιά συγκέντρωνε όλα όσα θα έκαιγε.

Κρυφά-κρυφά έφευγαν οι κοπέλες της γειτονιάς και έτρεχαν να πάρουν το αμίλητο νερό από της 'Κεράς το πηγάδι', για να δούν, λέει, μέσα σε αυτό τον άντρα που θα παντρευτούν. Αλλά αν τύχαινε κανείς και τις τρομάξει στον δρόμο και μιλούσαν, τότε έχαναν το παιχνίδι και έπρεπε να το κάνουν από την αρχή. Φυσικά οι νέοι του χωριού δεν έχαναν ευκαιρία και έκαναν διάφορες "διαολιές".

Το βράδυ 7 με 8 η ώρα άναβαν οι φωτιές. Συγκεντρώνονταν όλοι εκεί, από γειτονιά σε γειτονιά, μικροί μεγάλοι και πηδούσαν τη φωτιά. Όταν άρχιζε να χωνεύει η φωτιά και ήταν όλοι κουρασμένοι από τα πηδήματα και τα κουβαλήματα με τα ξύλα, κάθονταν γύρω από τη φωτιά και άρχιζαν να τραγουδάνε τον κλείδωνα, πολλές φορές με υβριστικό περιεχόμενο που έκανε τους παρευρισκόμενους να γελάνε.

Τα τελευταία χρόνια αναβιώνουμε το συγκεκριμένο έθιμο σε διαφορετικά μέρη στο χωριό, όπως πριν μερικά χρόνια στο δημοτικό σχολείο ή στον Άγιο Νεκτάριο. Και φυσικά είναι πολύ σημαντικό να διατηρούνται τέτοιου είδους έθιμα που εκπροσωπούν και χαρακτηρίζουν τον παραδοσιακό και ειδικότερα τον τριποδιώτικο τρόπο ζωής.